Zümrüyyə ValiyevaQoca dəmirağacı
Talış dağlarının qoynunda, gözəl təbiətə sahib bərəkətli
torpaqlarda palıd, vələs, fıstıq, qoz, fındıq, qızılağac, azalt və dəmirağacı bitirdi.
Bu ağacların hamısı bir birbirindən gözəl və fərqli idi. Bu əsrarəngiz gözəllik
xüsusən yazda və payızda ortaya çıxırdı.
Ağaclar qış yuxusundan oyanıb tumurcuqlanır,
yam-yaşıl yarpaqlar və zərif çiçəklər açardı. Meşə sakinləri onların barından faydalanırdı, bu ağaclar quşların
ilham mənbəyi idi. Quşlar bir ağacdan o biri ağaca uçaraq cəh-cəh vururdu,
ağaclarda yuva qururdu. Bu ağaclar quşların yeni ümidi və gələcəyi idi. Payızda
isə ağaclar öz rəngarəng örtüklərinə bürünürdü, onlardan ən gözəli dəmirağacı idi,
çünki onun örtüyündə hansı rəng desən varidi.
On illər ötdükcə qışın soyuğu, güclü yağışlar və sərt
küləklər ağacları yıxıb qırırdı, amma dəmirağacı öz davamlığını göstərirdi. Təbiətin
şıltaqlığına baxmayaraq, dəmirağacı öz torpağından güc alıb kökləri üstə məğrur
dayanırdı.
Və bir gün dağlarda meşə yanğını baş verdi. Alov ətrafı
bürümüşdü. Ağaclar bir-bir alovlanırdı, bəziləri yanaraq kül olurdu, bəzilərinin
isə budaqları yanırdı və qalan yanlız qaralmış gövdələri olurdu. Ancaq onların
icində dəmirağacı yanğınlara tab gətirə bildi.
O əvvəlki dəmirağacı
deyildi. Onun budaqları yandı, qırıldı, gövdəsi çox zəiflədi, amma kök saldığı
torpaq ona illərdir güc verdi. İllər ötdükcə dəmirağacı qocalırdı, qocaldıqca da
ucalırdı. Və indidə o yenə əvvəlki kimi öz ətrafına quşları yığır, onlar dəmirağacının
hündür budaqlarının kölgəsinə sığınaraq cəh-cəh vurur.
Комментариев нет:
Отправить комментарий